دو تن از رزمندگان شهيد به نام هاى عبدالحسين پيشگر و حسين على اكبرى بودند كه اين دو با هم وارد آموزش شدند. دو نفر آن ها از يك محل و به قول معروف بچه محل بودند.
شهيد اكبرى خيلى شوخ طبع بود. اين شهيد آن قدر شوخ طبع بود كه فكر مى كردى به زور نماز مى خواند، اما خودم يك شب شاهد بودم كه آن چنان زار مى زد و گريه مى كرد كه گويى عزيزترين دوستانش را از دست داده است .
شهيد پيشگو هم كه داراى روحيات معنوى خوبى بود از شهيد اكبرى مسن تر بود، ولى هر دو، عشق عجيبى به انقلاب و دفاع مقدس داشتند.

((گمان نکنید آنانکه در راه خدا کشته شدند مرده اند بلکه زنده اند و نزد خود روزی می خورند))

براستی که می توان از مطلب زیر پی برد چطور شهدا زنده اند و حتی بعد از شهادت بر زندگی ما اثر می گذارند و شاهد وناظر عملکرد ما با امانتی هستند که خون ها پایش ریخته اند.
امضای سرخ بر پای کارنامه زهرا صالحی توسط پدر شهادتش
متن زیر از زبان خواهر زهراصالحی فرزند شهید معظم سید مجتبی صالحی